Pardo Bazán, unha feminista cativa
Un ensayo sugiere que Pardo Bazán «repudiaba» el gallego como lengua formal
“O centenario de Pardo Bazán converteuse nunha conmemoración falsa da súa persoa”
Outra visión sobre Emilia Pardo Bazán
NP_gal_Galiza_e_Feminismo_en_EPB
A autora do presente volume formula –e dá resposta– a varias cuestións relevantes arredor da personalidade e da obra de Emilia Pardo Bazán (A Coruña, 1851-Madrid, 1921), escritora plenamente integrada na literatura española de fins do XIX e comezo do XX.
María Pilar García Negro examina, por unha banda, o feminismo da narradora e pregúntase se miraba realmente con lentes violeta ou eran pola contra uns lentes “de clase”. Por outro lado, analiza o xeito en que Pardo Bazán exercía de galega e, sobre todo, que imaxe de Galicia construíu e difundiu por España. En terceiro lugar, abórdase tamén nestas páxinas o posicionamento político ou ideolóxico da recoñecida autora. ¿Era dona Emilia liberal ou fondamente conservadora? ¿Como encaixaba o seu aristocratismo en todo o seu pensamento?
A súa actitude ante a lingua e a literatura galegas e o tratamento en concreto que lle dispensou a Rosalía de Castro son outras das cuestións cruciais abordadas detidamente neste ensaio.
María Pilar García Negro deixa falar, en todos estes asuntos, á propia Emilia Pardo Bazán. Será ela, a través das súas obras e das súas declaracións, quen vaia retratándose. O resultado é unha ollada ben diferente á maioría de estudos e libros publicados ata hoxe, sobre a condesa de Pardo Bazán, nun ano como o 2021 no que Galicia e España conmemoran o centenario da súa morte.